نگاری که درعمق جانم لنگر انداخت

دل و جانم چو آتش، خاکستر انداخت

من ازبویش سحرگاهان چه ها گویم

که برلب تا سحربوسه ی اختر انداخت

شبانگه که پروانه برموی جعدش نشست

خاطری خوش درخیال گوهر انداخت

درآن روزی که خون دادم به پایش چوعید

هَزاران، شاخه ی گل برسنگر انداخت

من ازهجرم دراین عالم کجا نالم

که هجرت، شوق مستان را ازسر انداخت

من ازمهسای آن مهتاب دل گفتم

که شب تا روز بالشی بربستر انداخت........

" ک"